R.Cəfərovun işində məhkəmə təkrar ifşa oldu.

Dünən Bakı Apelyasiya Məhkəməsi hüquq müdafiəçisi, siyasi məhbus Rəsul Cəfərovun işinə baxıb.

R.Cəfərov bir gün sonra 1 ilini tamamlayacaq rejim zindanında olmasının. R.Cəfərov əsl dost, dəyərli insan, əsl hüquq adamıdır. O bu xalqın gənc ziyalısı, düşünən beynidir. Onu zindana salmaq ancaq Əliyevin beyninin düşüncəsi ola bilər

Dünənki məhkəmədə Rəsul Cəfərov haqqında quraşdırılmış, ittiham edildiyi üç maddədən birinə, 213 cü maddəyə xitam verilməsi haqda olan prosesə baxılırdı. Həmin maddəyə xitam verildi və hüquq müdafiəçisinin barəsində çıxarılan 6 il 6 ay cəza müddətindən 3 ay silinməklə, cəzası 6 il 3 aya endirildi. Bura kimi tamam. Ancaq ortaya bir sıra suallar çıxır.

Rəsul Cəfərovun ittiham edildiyi digər iki maddə isə Cinayət Məcəlləsinin 179-cu (mənimsəmə) və 313-cü (sənədləri saxtalaşdırma) maddələri idi.

Diqqət etsək aydın görünür ki, yerdə qalan maddələr elə 213 cü (vergidən yayınma) maddənin ətrafında yaranmış işdir. Yəni sözdə Cəfərov vergidən yayınıb və bununlada həmin məbləği mənimsəyib, sənədləri saxtalaşdırıb. Yaxşı, belə olan halda, əsas maddəyə xitam verilirsə, yəni onun vergidən yayınması cinayət işindən çıxarılırsa, bəs o zaman nəyi mənimsəyib, hansı sənədi saxtalaşdırıb?

Nədən bu əsas maddəyə xitam verildiyi halda işdən 3 ay azaldılır?

Əgər bu maddələrə görə, yəni digər iki maddəyə görə 6 il 3 ay, 213 cü maddəyə görə 3 ay oxunmuşdusa hökm, o zaman bunu nəyə əsaslanıb belə etmişdi sifarişi yerinə yetirən hakim Eldar İsmayılov?

Hökm oxunarkən hər halda ən yüksək cəzanı 213 cü maddəyə vermiş, sonrakı maddələrə isə daha yüngül hesab edilmişdi. Bu belə olmalıdır, belə olub hər halda. Yəni 6 il 6 ay müddətin ən azı yarısı vergidən yayınmaya, qalanı isə digər iki maddəyə, yəni vergidən yayındığına görə mənimsəmə və sənədləri saxtalaşdırmaya verilib. Belə olan halda isə xitam verilən işə oxunan cəza müddəti də ləğv edilməli, hətta xitam edilən iş aparıcı olduğundan digər işlərdə də azalma olmalı idi. Bu sifarişli məhkəmə olsa belə "qanunlar" çərçivəsində saxtakarlıq edərdi gərək məhkəmə.

Beynəlxalq araşdırmada Azərbaycanın yeri.

Avstraliyanın “İnstitute for Economics and Peace” analitik təşkilatı sakit və sülh içində yaşayan ölkələrin reytinq cədvəlini tərtib edib. Təşkilat cədvəli zorakılıq və cinayət sayı, müdafiə və hərbi xərclər, qonşu dövlətlərlə münasibətlər, qaçqın sayı və insan hüquqları sahəsindəki vəziyyət, özbaşınalıq və.s bu kimi 23 ayrı-ayrı kriteriyalar üzrə tərtib edib. 

“İnstitute for Economics and Peace” təşkilatı Şimali Afrika və Yaxın Şərq ölkələrini yaşayış üçün ən təhlükəli ölkələr siyahısına daxil edib. Təssüfedici məqam isə Azərbaycanın da bu siyahıda son yerlərdə olmasıdır. Sıralama sakit ölkərdən başlayır və sırası ilə zorakılıq olan ölkələrin adı ilə davam edir. Sülhün, sabitlik və yaşam səviyyəsinin yüksək olmasına görə ilk pillələri Avropa ölkələri tutur. 

Azərbaycan hakimiyyəti tez-tez sabitlik, regionun inkişaf etmiş ölkəsi nağıllarını darma-dağın edən bu analitik araşdırmada ölkəmizi üstələyən elə dövlətlər var ki, ölkəmizin durumunu açıq aydın anlamağa və əslində bərbad olan durumumuzu gözlər önünə sərməyə yardımçı olur bizə.

Bu sıralamada Moldova (70), Gürcüstan (79), Qazaxıstan (79), Ermənistan (91), Türkmənistan (106), Tacikistan (108), Özbəkistan (113), Qırğızıstan (121), Çin (124) kimi ölkələr Azərbaycandan daha humanist, daha qayda qanunlara hörmət edən və sabit ölkələr kimi açıqlanır.

Təsəvvür edin ki, Çin son aylarda daha çox uyğur türklərinin qətli və onlara qarşı zorakılıqla gündəmdə olduğu halda, digər şərq ölkələri diktatura, yoxluq və səfalətin tüğyan etdiyi halda, hətta işğalçı Ermənistan belə bizdən öndədir.

Siyahının son üç pilləsində isə sırası ilə Əfqanıstan (160), İraq (161) və Suriya (162) qərarlaşıb.

Siyahıda əsas maraqlı ola biləcək ölkələr aşağıdakılardır. Bu siyahıya görə özünüz Azərbaycanın durumunu düşün artıq.

1. İslandiya
2. Danimarka
3. Avstriya
4. Yeni Zellandiya
5. İsveçrə
6. Finlandiya
7. Kanada
8. Yaponiya
9. Avstraliya
10. Çexiya55. Vyetnam

60. Argentina
70. Moldova
79. Gürcüstan
82. Kuba
87. Qazaxıstan
91. Ermənistan
95. Səudiyyə Ərəbistanı
103. Braziliya
106. Türkmənistan
108. Tacikistan
113. Özbəkistan
121. Qızğızıstan
124. Çin
132. Azərbaycan
138. İran
143. Hindistan
153. Şimali Koreya
154. Pakistan
157. Somali
160. Əfqanıstan
161. İraq
162. Suriya

SON HƏDD - ETİRAZ ZAMANI.

Nədir bu Qarabağ müharibə xəbərləri?

  Yenə hökumət mətbuatı Qarabağı alır. Yenə vətənpərvər, amma vətən anlayışından xəbərsiz, cahil kütlə bu xəbərə sevinir. Normal düşüncəli insan necə sevinə bilər müharibəyə, ölümə, öldürülən gənclərə? Cümlənin başında işlətdiyim “normal düşüncəli insan” deyimindən uzaq olan hər kəs sevinəcək əlbət. Bəli, normal düşüncəli insan bunlara sevinməz, üzülər, qarşı çıxar. Amma qarşı çıxmaq nə həddlərinə, onlar siyasətə qarışmır. Siyasət isə onlara elə qarışıb ki, maaşlarından tutur, pensiyalarından tutur, tələbələrin pulunu yığır, büdcə təşkilatlarından xərac toplayır, asır, kəsir, həbs edir və.s İndi də cəbhədə gənc övladlarının canını alır, qanını axıdır – onlar isə hələ də siyasətə qarışmır. Axı ğvladdan o yana yol yoxdur. Övladını alacaq qədər siyasət sənə qarışdığı halda daha nəyi gözləyirsən, ey kölə !

  Hökumət yenə deputat və mətbuat arsenalını xoda salıb, təbliğat aparır. Başında duran isim isə bəlli – İlham Əliyev. “Ermənilər hücum edir”, “düşməni cavab atəşi ilə susdururuq” kimi gülünc iddialar həm deputatların, həm də hakimiyyətin kğləsi olmuş media və mətbuatın təkrar-təkrar söylədiyi fikirlər. Ara sıra xalqdan kimsənidə danışdırırlar – “ali baş komandanımız əmr versin, gedib vuruşaq, Qarabağı alaq düşməndən”. Bəsdirin yalançı, qorxaq, riyakarlar.

  Ermənilər niyə, nəyə görə hücum edir? Səbəb nə? Ümumilikdə Azərbaycana iddialıdırlar? Yoxsa 20 ildir oturduqları 20% bəs eləmir? Bəsdirin bu qədər oyun oynadınız cahilləşdirdiyiniz insanlar üzərində.

  Erməninin hücum adına zərrə qədər istəyi, gücü, ya da niyyəti yoxdur. Lazımı yerləri Heydər Əliyevdən götürüblər. Həm bunu ermənilər deyil, Rusiya götürüb. O torpaqlar isə Ermənistan deyil, Rusiyanın nəzarətindədir – bunu bilməyənmi var. Bütün tarix boyu belə olub – ruslar ermənilərin adından və özlərindən istifadə edib, siyasətini yeridib. Yaxın tariximizdəki Qarabağ məsələsi də eynilə, həmin siyasətin tərkib hissəsidir. Hər dəfə də sıxışanda Qarabağda müharibə oyunu, uşaqlıqda oynadığımız “dava-dava” oynayırlar. Arada o tərəf və bu tərəfdən insanlar, gənclər ölür. Niyə sizin siyasətiniz, kreslonuz uğruna bu qədər gənci gülləyə verirsiz? Bütün bu oyunlar rusiyanın, Putinin istəyi və senaryosu. Əliyev və Sarkisyan isə onun kğləsi. Təbii olaraq ağa deyir belədir – Əliyev və Sarkisyanın nə həddinə cavab vermək. Həm onlara sərf edən də budur. Diqqət edin, bütün zamanlarda kölələşdirilmiş insanların dilində bir söz var – “sabitlikdir”. Al sənə sabitlik – Qarabağda gənclər öldürülür, həm də bilə-bilə, qurulmuş senari üzrə. Sabitlikdir hə? Onda balanı yolla Qarabağa, getsin sabitliyə.

  Birdə keçən il eynən bu tarixi düşünün. Həmin vaxt da hərbi xidməti bitirən əsgərlər təxris edilmir, ehtiyatda olan gənclər hərbi çağırış məntəqələrinə toplanır, müharibə vahiməsi yaradılırdı. Sonra kiçik-kiçik atışmalar və 1 avqustda alovlanan savaş, 16 əsgərin Azərbaycan tərəfindən, bir o qədər (sayı yadımda deyil) Ermənistan tərəfindən ölümü. 4-5 gün davam edən savaş, xalq arasında qorxu, həyəcan və kədər.

  Eyni ssenari təkrarlanır, yenə eyni tarixdə. Amma bunun siqnalları daha əvvəldən verilirdi – rusiya kəşfiyyatının fəaliyyəti ilə. Nə idi bu siqnallar, xatırlayaq.

Gürcüstanda futbol oyunu sırasında gürcü fanatların “Zaqatala, Qax bizimdi” plakatı açması.

Azərbaycanlı futbol fanatlarının “Borçalı bizimdir” şüarı səsləndirməsi.

Separatçı “DQR rəhbərinin” London səfəri.

Almanya Bundesqanının Qarabağı tanımaması və Ermənistan təcavüzünü pisləməsi.

Rusiya telekanallarında Qarabağdan çəkilişlərin verilməsi.

Azərbaycanda əsgərlərin təxrisinin yubadılması və.s

  Bütün bunlar qabaqcadan verilən siqnallar idi – müharibə başlayır, Rusiya bölgədə gərginlik yaradır.

Nəyə və kimə lazım süni müharibə?

  İlk başda bunu Rusiya edir, necə olsa iki tərəf də onun əlaltısı. Amma əlaltılarla xalq bir deyil. Xalqı qorxu və xof altında, hakimiyyətə boyun əymiş durumda saxlamaq lazım. Əks halda xalq hakimiyyəti devirməyə fürsət axtarır. Bu isə Rusiyaya, elə Əliyev və Sarkisyan despotlarına da sərf etməyən variantdır. Bunun üçün də Rusiya əlindəki Qarabağ kartından və əlaltıları olan Sarkisyan və Əliyevi beləcə oynadır.

  Baxın bu gün müharibə oyunları ilə xalqı şantaj edib kreslosunu güdən Əliyev, sabah bu ölkəni Rusiyaya “of” demədən satacaq. Bir zamanlar Nərimanovun etdiyini təkrarlayacaq. Demədi deməyin. Bu ölkənin müstəqilliyi təhdid altında. Müstəqillik itirilib Rusiyanın müstəmləkəsi olduqdan sonra isə Əliyevi devirməkdən də zor olacaq bizə. Onun üçün bu savaş oyunlarına vaxtında etiraz edilməli, meydanlara çıxılmalı və hakimiyyətdən bu oyuna son verməsi tələb olunmalıdır. Rusiyanın hər çaldığı havaya oynayan Əliyevə göstərmək lazım ki, bizi müharibə ilə hər dəfə şantaj edib hökmranlığını uzatmaq istəmən boşuna, səni bir dəfəlik devirəcəyik və hər il “Qarabağda savaş başlaya bilər” başlıqlı qorxu, həyəcanı yaşamayacağıq.

  Buradan bütün Azərbaycan xalqına səslənirəm:

1. Qarabağı müharibə yolu ilə qaytarmaq mümkün deyil. Yalandan özünü vətənpərvər göstərməyə dəyməz.

2. Qarabağı əgər müharibə ilə qaytarmaq olsa idi, o zaman Avropa, NATO Rusiya ilə savaşar, Krımı qaytarardı.

3. Müharibə hər bir halda daha çox ziyan vuracaq və nəticəsi olmayacaq, balalarınıza yazığınız gəlsin.

4. Yalandan dildə Qarabağ deyib, arxada mən uşağımı pul verib saxlatacam fikri ilə yaşamaqdan vaz keçin.

5. Əgər müharibə istəmirsizsə Əliyev rejiminə ciddi müqavimət göstərmək üçün ayaqlanın.

a) yaşlı, gənc, qadın, uşaq – hər kəs meydanlara axışmalı və Əliyevin süni müharibə oyununa “dur” deməlidir.

b) bunu öz övladlarınız, qohumlarınız ölməsin, gənc yaşda onları torpağa qoymayın deyə etməlisiz.

c) həyatda övladdan sonra daha nə üçün yaşayar ki insan, qorxmağın yeri qalmayıb artıq, ciddi-ciddi düşünün.

6. Qarabağı qaytarmanın yolu müharibə deyil, qərbə inteqrasiyadır. Bu isə Əliyevlə mümkün deyil.  Deməli Qarabağ üçün, övladlarımız ölməsin deyə Əliyevi devirmək şərtdir.

  Artıq sözüm bitdi. Geri qalanı sizin biləcəyiniz iş – ya kğlə kimi övladlarınızı Əliyevin siyasətinə, kreslosuna qurban verin,  balalarınızın məzarı üstündə göz yaşı tökün. Ya da ayaqlanın, ayaqlanaq və meydanlara çıxaq, YOX deyək saxta, ssenari üzrə qurulmuş müharibəyə.

Baxın bu fotoya. Bu ikilik niyə gülür, sevinir bilirsiz?
Onlar sizin öldürülmüş gənc övladlarınızın qanı üzərində qurulmuş və davam edən kreslolarında rahat əyləşdikləri üçün gülürlər. Bu ikilik sizə gülür əziz, kölə edilmiş xalqım. Məncə düşünməyə dəyər. Nə qədər çox qan axmayıb - meydan zamanı, etiraz və bu rejimi devirmə zamanı. inanın ki, sıra sizin övladlarınızada gələcək.

Belarusa girişimi əngəlləyən şəxsi tapdım

  Sosial medya son günlər medal sevdası ilə alışıb yanan jurnalistlərlə gündəmdə. Necə -necə insanlar yaxalarını deşdirdilər. Deşilən isə yaxalar deyildi, vicdan, ləyaqət, insanlıq idi. Birdə nə idisə artıq, onu deməyim, özünüz təsəvvür edin. Onlar artıq hakimiyyətə işlədiklərini rəsmiləşdirdilər, deşilən yerləri ilə.
  Medallaşma prosesində bir nəfərdə var ki, o diqqətdən kənar qalıb. Hər zaman olduğu kimi, yenədə səsi çıxmır. Azərbaycanın zəbt edildiyi ildən bu yana baş naziri olan yaşlı bir kişi - Artur Rasizadə. Amma sanmayın ki, ona da "əməkdar jurnalist", "ən yaxşı artist" və.s. kimi medal taxıblar. Ona bu yaşında əslində taxılası bir şey var - yuyulub kəfənlənən vaxtı arxasına pambıq.
  Amma bu qoca yazığı zorla ora-bura sürüyüb əziyyət verirlər, qoymurlar bir ayağı gorda olan kişini rahat otursun evində. Özündə də az iş yoxdu, ölüm ayağıda nə zülümdü özünü deşdirirsən.
İşin başqa maraqlı yanıda var- bu yazıq adam, ölkənin ikinci şəxsi Belarusa gedir, medal alır, amma dövlət televiziyası falan bunu saymır, adını belə çəkmir. Bu qədər dəhşət ölkə başqa yerdə yoxdur - əsl dəlixana.
  Nə isə keçək mövzuya. Yəni Artur dədənin medallanmasına - ona da taxılmasına.

Deməli Artur Rasizadə medalın dəb olduğu günlərdə sinəsinə birini taxdırıb. Amma İlham qağa jurnalistlərə "taxmaqla" məşğuldur deyə, Artur dədə digər diktatorun hüzuruna gedib. O Belarusdan imdad diləyib. İlham qağanın dostu Lukaşenko Azərbaycanın baş nazirinə "taxıb".

  Belarus Prezidentinin rəsmi saytında xəbər verilir ki, Artur Rasizadə "Xalqlar Dostluğu" mükafatına Belarus ilə Azərbaycan arasında ticari-iqtisadi və humanitar əlaqələrin inkişafına və möhkəmlənməsinə şəxsi töhfəsinə görə layiq görülüb.

  İşə bax ha.. Adam "ticari-iqtisadi" əlaqələri bərkidib. Belarusla "humanitar əlaqələri" inkişaf etdirib. Aha, durun burda 1 dəqiqə. Bu söz (humanitar) mənə nəyisə xatırladır. Deyəsən tapmışam o məlunu.
  Mənim Belarusda adım qara siyahıya salınıb. Bu haqda hələ keçən il sürgün zamanı, konkret desək 26 oktyabr günü Ukraynadan Belarusa gedərkən öyrəndim. Belarus sərhəddində qatardan endirildim və polis şöbəsinə aparıldım. Orada Polis MST-yə salındım və sabaha qədər soyuqda saxlanıldım. 1 gün sonra isə girişimin yasaq olduğunu demiş və deport etmişdilər.
  Deməli Artur Rasizadə Belarusla Azərbaycan arasında humanitar əlaqələrdə inkişafa aparan önəmli fiqur imiş. Yoxsa bu adla ona mükafat verərlərmi. Əsla yox. Diktatorlar yalan, saxtakarlıqdan uzaq olurlar. Hətta özləri açıqlayır ki, "biz o qədər safıq ki, ətrafımız bizi aldadır". Bu qədər saf adamlar yalan danışarmı? Deməli Artur dədə haqda humanitar töhfə falan deyilirsə, o zaman mənim o ölkədə adımı qara siyahıya bu qoca kişi yazdırıb. Axı humanitar işlərə baxır - iki ölkə arasında. Yoxsa durduq yerə mənim adımı ilk dəfə gedəcəyim ölkədə niyə qara siyahıya salsınlar ki?
  Sifarişçim Rasizadə imiş deyə şübhələr yarandı məndə - bu son medaldakı sözlərdən sonra.
  Boşu yerə indiyə kimi İlham qağadan şübhə edirdim ki, o məlun mənim Belarusa buraxılmamamı tapşırıb. Sən demə bu dəfə də İlham qağa hər şeydən xəbərsiz imiş.

Lukaşenko və xanım Əliyeva şad ikən, nədən İlham bu qədər üzgün.

  PS. "Lukaşenko", "İlham Əliyev", "prezidentin heç nədən xəbəri yoxdur" kimi bu üçlük eyni mətndə işlənəndə yadıma başqa bir şey düşür. Wikiliks'in Lukaşenko və Mehriban Əliyeva haqda yazdığı söhbətlər. Və burada da İlham qağanın xəbəri olmayıb, mən buna əminəm.
Doğrudur, fotoya baxanda hiss olunur ki xəbəri var və bu səbəbdən üzgün, sərt üz ifadəsi var. Digər cütlük isə gülümsəyir.

STALİN REJİMİ GERİ DÖNDÜ.

 STALİN REJİMİ GERİ DÖNDÜ - İLHAM ƏLİYEVİN TƏQDİMATINDA.

  Azərbaycan diktatoru İlham Əliyev atasından, atası Heydər Əliyev isə Stalindən örnək alır, onun yolu ilə öz dikta rejimini qururdu. Amma ilham ağa daha da irəli getdi. Hər zaman qumar masalarında olan İlham ağa hökumət yönətimini də bu üsulla həyata keçirir. Birazda Stalindən örnəklərlə 60 il öncəni yaşayan, ağlı hələ də 50-60 cı illərdə olan İlham ağa repressiyaları görülməmiş həddə çatmışdır. Siyasi rəqiblərini pul ilə, vəzifə və sonda isə buna nail olmadıqda həbslə qorxudan Əliyev yapokratiyası yenə də aciz qalır. Ölkədə mübarizə insanları hər türlü repressiyalara qarşı gəlməkdə, əqidəsi ilə mübarizədən qopmamaqdadır.

  Diktator Əliyevi isə bu daha çox hiddətləndirir və nəticədə Stalin rejimindən qalma repressiya sistemini işə salır. Tuta bildiyini tutur, qaça bilən qaçır və bundan sonra rəqibinin ailəsi, qohumları ilə təhdidlər başlayır, sonda isə həbsləri ilə bitir. Bu haqda onlarla misal çəkmək olar. Yaxın zamana baxdığımızda Rafiq Daşdəmirlinin oğlunun, Natiq Ədilovun qardaşının həbslərini görürük.

Bunu daha öncə bəndəniz də yaşadım. Necə?

  9 ay idi ki sürgün həyatı yaşayırdım. Barəmdə iki maddə ilə (CM-nin 274 və 178 ci) açılan cinayət işindən gecə ilə yaxa qurtarmış, qaçmağa nail olmuşdum. Gürcüstana, ordan isə Türkiyəyə gedib yerləşmişdim. Sonra Azərbaycanın Türkiyədəki səfirliyi, əsas da səfir Faiq Bağırovun təşəbbüsü ilə Türkiyə Dış İşleri Bakanlığına (Xarici İşlər Nazirliyi) mənim "vətən xayini" olduğum və ölkəmdə axtarıldığım haqda müraciət ünvanlanır və saxlanılaraq Azərbaycana ekstadisiya edilməm istənilir. Bunun üzərinə İstanbul Emniyyet Müdürlüyünə aparılır və hüquqi işləmlər başlatılır. Bu olay 22 oktyabrda baş verir. Emniyyetde olduğum zaman isə imdadıma Amnesty İnternational Təşkilatı Türkiyə ofisi yetişir və bunun insan haqlarına zidd olduğunu bildirir, bu yöndə danışıqlara başlayır. 24 oktyabrda isə qərar verilir - 48 saat içində ölkəni tərk et.

  26 oktyabrda, səhər saatlarında Atatürk Hava Limanından ayrılır (Hava Limanında isə bir daha bu ölkəyə girişim mümkün deyil deyə açıqlama verilir - girişimə siyasi yasaq qoyulur) və Ukraynaya, oradan isə qatarla Belarusiya Minskə gedirəm. Belarusiya sərhəddində isə qatardan endirilir və 24 saata yaxın Polis Bölməsi Müvəqqəti saxlama Təcridxanasında saxlanılıram. Məlum olur ki, bu ölkədə adım qara siyahıya salınıb (sonradan Rusiya, Qazaxıstan kimi ölkələrdə də adımın qara siyahıda olduğu bilinir), istənməyən şəxs elan edilmişəm və girişim yasaqdır. Gəldiyim ölkə olan Ukraynaya deport edilir və bir sürə orada yaşayır, süi qəsdə məruz qalır və 22 mart 2015 də oranı da məcburi tərk edirəm. Növbəti yolçuluq Moldova Kişinovadır. İki ay yaşadığım Kişinovda olduğum zaman, may ayının əvvəllərində Hollandiya Amsterdama bir konfransa dəvət alıram. Bu dəvət, beynəlxalq təşkilatların barəmdə yazdığı məktublar və yerli Human Rights Embassy Təşkilatının yardımı ilə Moldovadan viza almağa nail oluram. Növbəti və son yolçuluq Avropa, Hollandiyayadır. 19 may tarixində vizam və təyyarə biletim hazır olur və 26 may tarixində Amsterdam yolu başlayacağı bilinir, dəqiqləşir.

  Bu günlərdə isə Bakıda hakimiyyətin oğrun, quldur və həris siyasəti üzündən bina yanğını baş verir ki, orada da çox sayda insan həyatını itirir. Bu yanğın hadisəsi haqda Türkiyə televiziyası məndən müsahibə istəyir və 8 dəqiqəlik çıxışımla bu yanğın olayının bir başa diktator Əliyevin əli ilə olmasını açıqlayır, dəlillər gətirirəm. Bu müsahibə yayımlanandan sonra isə ailəmə təzyiq başlayır. ardınca bir video müraciətlə Zaqatala əhalisini mitingə səsləyirəm ki, bu da rayonda rezonans doğurur və atamın həbs edilməsi ilə hədələnmələr başlayır.

Həbs edilən bacım qızı Yasmin.

  21 may tarixində isə sosial şəbəkə vasitəsi ilə "Yandıran Olimpiadaya YOX" şüarı altında Bakıda miting çağırışı edirəm ki, bu artıq son nöqtə olur. Zaqatala şəhərində yaşayan bütün ailə üzvülərim və qohumlarım polis tərəfindən saxlanılır. Hansı ki onların içində 5 yaşı tamam olmayan bacım qızı, bacım, atam, yeznəm, bibilərim, xalalarım, xalamın oğlu və yoldaşı, bibimin yeznəsi kimi uzaq qohumlar da var. Bu rəsmən dövlətin cinayəti idi və polis mənimlə terroristə xas olan əməllə danışıqlara başlayır. Skayp üzərindən polislə danışıqlar gedir. Polisin tələbi yaratdığım miting çağırışı eventini bağlamağımdır. Razılaşmıram. çünki bunları tanıyıram. Bir tələblə razılaşsam ardı kəsilməyəcək, məlum. Bunu da polis rəisinə açıq deyirəm. O isə and aman edir ki, "bu ilk və son tələbdir. Bakıdan tapşırıq var, hər necə olsa onu susdurun". Bunu silməyimin vacib olduğunu, əks təqdirdə saxlanılanları azad etməyəcəklərini bildirirlər. Yenə də razılaşmıram.

  Beynəlxalq Təşkilatları xəbərdar edirəm, qazetlər falan yazır bunu. Bir neçə təşkilat bəyanat verir və s. Sonda hakimiyyət xakerləri Facebook profilimi ələ keçirməyə müvəffəq olur və eventi silməklə yanaşı, həm də profilimi bağlayır. Daha sonra isə ailəm "müvəqqətidir" deyilərək sərbəst buraxılır.

Buna bənzər olayı isə təkrarən bu gün yaşadıq- Qənimət Zahidovun ailəsinin timsalında.

  Bu gün Azadlıq qəzeti baş redaktoru, "Azərbaycan Saatı" programı qurucusu və aparıcısı Qənimət bəy Zahidovun ailəsinə qarşı repressiya siyasəti hərəkətə keçib. Onun Şamaxıda yaşayan yaşlı anasının evinə polis gedib və təzyiq edib. Ardınca dünən həbs edilərək barəsində 30 sutka həbs cəzası verilən qardaşı oğlundan başqa, bu gün əmisi oğlu da həbs edilib. Bundan əlavə digər qardaşı oğlu isə Bakıda iş yerindən saxlanılaraq aparılıb və hələlik ondan bir xəbər yoxdur. Güman edilir ki son saxlanılan qardaşoğlu haqda qondarma cinayət işi açılacaq. Repressiya ölkəsində Jurnalist Gününü qeyd edən diktator simvolik olaraq bu günü seçməsi və ölkənin ən dəyərli jurnalistinə qarşı repressiya siyasəti yürütməsi təsadüfi deyil. Əliyevin bu gün bir sıra hakimiyyət yanlısı "jurnalistə" mükafat verərək, digər jurnalistin ailəsini həbs etməsi onun qisascıl xislətindən irəli gəlməkdədir.

Həbsimdən 3 il keçdi.

Balakən Polis MST. Tək adamlıq kamera /2012 oktyabr

HƏBSİMDƏN 3 İL KEÇDİ - AMMA HƏLƏ DƏ AZAD OLA BİLMİRƏM. SÜRGÜN VƏ MÜHACİRƏT...

   Üç il öncə bu gün, yəni 18 iyul 2012 ci il xüsusi əməliyyatla qara maskalılar tərəfindən saxlanılmış MTN Təcridxanasına aparılmışdım. Həmin gün və ondan sonra yaşanan 7 günü həyatda var olduqca unutmayacağam hər halda.
  8 iyul tarixindən başlamışdı axtarışım. Bir müddət fərqıi rayon və kəndlərdə qalmışdım. 17 iyul axşamı isə yeni köçdüyüm evdə cəmi bir gecə yatdım - səhəri gün isə həbs edildim.
  MTN Təcridxanasında saxlanılırdım. Hər gün kameradan başıma qara maska taxaraq çıxardır, başqa otağa aparır və orada müstəntiqin suallarını cavablandırırdım. Barəmdə Cinayət Məcəlləsinin 281 ci (dövlət əleyhinə yönələn açıq çağırışlar), 279-cu (qanunvericilikdə nəzərdə tutulmayan silahlı birləşmə və ya qruplar yaratma), 233 cü (ictimai qaydanın pozulmasına səbəb olan hərəkətləri təşkil etmə və fəal iştirak), 220 (kütləvi iğtişaş) və 221 -ci (xuliqanlıq) maddələri ilə iş açıldığını deyir və bu maddələrə uyğun suallar verilirdi. Hər birindən imtina edirdim. Elə hər gün də bu səbəbdən müstəntiqin otağından çıxarılır və xüsusi otağa - işgəncə otağına aparılırdım. Orada işgəncələrə məruz qalırdım və sonra müstəntiq də ora təşrif buyururdu. Suallar işgəncələr altında davam edirdi. Bir şeyi arzulayırdım - ölməyi. Çünki dözmək olmurdu, satılmaq və ya sınmaqda. Bir yol vardı - ölmək. Bu cür 8 gün davam edən zülmət sonunda bitəcək, yeni və uzun bir yol başlayacaqdı.
  Nəhayət son dəfə başımda maska ilə 26 iyul 2012 də kameradan çıxarıldım və bundan sonra Nərimanov Polis Şöbəsi Müvəqqəti Saxlama Təcridxanasına köçürüldüm. Elə həmin gün rəsmi məlumatla saxlanıldığım bildirilib. Rəsmi məlumata görə 26 iyun 2012 ci il tarixində dövlət sərhəd xəttini qanunsuz keçdiyim üçün saxlanıldığım bildirilir. Buna qədər olan 7 gün ərzində saxlanılmağım isə gizlədilir. Burada isə ciddi qanun pozuntusu, hətta cinayət var.
Qanunlara görə CM-nin 292-ci (Qanunsuz olaraq tutma, həbsə alma və ya həbsdə saxlama),  113-cü (İşgəncə) maddələri şəxsimə yönəlik tətbiq edilmiş və ya pozulmuşdu. Ancaq bununlada bitmirdi və saxlanıldığım zaman vəkilimlə əlaqə, ailəmə xəbər etmə kimi təməl hüquqlarım da əlimdən alınmışdı. Bundan sonra da qanunsuz əməllər davam edirdi.
  Müstəntiq iki günlük qərar verə bilər saxlanılmam üçün və bundan sonra məhkəmə qərarı olması şərtdir. Əks təqdirdə azad edilməli idim. Elə buna görə də 28 iyul bazar günü Səbayel Məhkəməsinə çaxarıldım. Barəmdə iki aylıq həbs -qətimkan tədbiri seçildi və Nərimanov Polisi MST-na köçürüldüm. Qanuna görə məhkəmə qərarı və ya hökmü veriləndən sonra 24 saat ərzində saxlanılan şəxs İstintaq Təcridxanasına köçürülməlidir. Yəni 29 iyul tarixindən o tərəfə MST də saxlanılmam qanunsuz idi və qanunsuzluq üzərində başlayan həbsim kimi bu da davam etdi.
  1 avqust tarixində nəhayət Kürdəxanıya, Bakı İstintaq Təcridxanasına köçürüldüm. Qeyd edim ki, iyul ayı 31-nə kimidir və deməli qanunsuz olaraq 3 gün MST də saxlanılmışam.
Qanun keşikçiləri hər addımda qanun pozmağa davam edirdi.

  Hökm oxunduqda isə saxlanılma tariximdən deyil, rəsmi açıqlamanın olduğu gündən hesablandı. Yəni 18 iyul deyi də, 26 iyul tarixindən hesablama apardı hakim.
Sonda isə 1 il 6 ay azadlıqdan məhrum etmə hökmü çıxmışdı.

Özləm (şeir)

   

          Özləm

Oturmuş gecənin qaranlığında,

                               qürbət eldə.

Mühacir həyatımın başlanğıcı..

Uzun xəyallardayam.

Soyuq və həzin rüzgar,

                              üşütür bədənimi.

Göy üzündə parlaq ay

və sönük ulduzlar,

                             közərən sigaretim və

həsrətin bir bütün halında.

Qəlbim alov parçası,

Həsrət və davam

                          alov tutmuş qəlbimdə,

                         yanır yüksələn atəşi ilə.

Birdə sən varsan o yanğında.

                        atəşin tam ortasında.

Heç ağlımdan çıxmayan

                         vətən həsrətinə qarışdın

                         bir anda.

Artıq birgə anıram,
                        Səni,
                       Vətən həsrətimi

və zülmə boyun əymiş xalqımı,

                        yurdumun aciz insanını.

bunu etməli idim

Partiyamdan istefa verirəm.

26 iyul 2013 ci ildə AXCP sıralarına həbsxanada olarkən, əvvəlki partiyam ADP dən istefa verərək keçmişəm.
AXCP sədri hörmətli Əli bəy Kərimliyə həbsdən məktubla müraciət etmiş və bəyin müsbət cavabını almışdım.
O gün mənim üçün çox dəyərli idi. Çünki Azərbaycan siyasi tarixini yazan, illərlə mübarizədən qopmayan və bütün zorluqlara sinə gərən bir təşkilatın üzvü olmuşdum.
AXCP məni həbsimin sonuna kimi dəstəkləməsi, azad edildikdən sonra da məni yüksək səviyyədə qarşılaması və bu günə kimi dəstəkləməsi çox xoş təəssürat yaratmaqla bərabər, həm də özgüvənimi yüksəltmişdir ki, bunun üçün də partiya rəhbərliyindən, sıravi üzvlərinə kimi hər kəsə sonsuz təşəkkürümü bildirirəm.

Aşağıda yazacağım qərarı 1 mart 2015 tarixində vermişəm, amma indi açıqlamalı oldum.

Barəmdə açılan qondarma cinayət işi üzündən gecə ilə vətənimi məcburi tərk etmiş və 10 ay müddətində sürgün həyatı yaşamışam. Hazırda 1 aydan çoxdur ki, Hollandiya hökumətindən siyasi sığınma istəmişəm. 1 gün sonra (bazar ertəsi) yerli Migrasisa Xidməti ilə son görüşüm olacaq və burada özüm haqqında ətraflı bilgi verəcəyəm. Bu bilgilərdə AXCP üzvü olduğumu deməyəcəm (səbəb sonda).

Qeyd edim ki, barəmdə açılan qondarma cinayət işində (CM-nin 274 və 178 ci maddələri), sürgündə hakimiyyət tərəfindən ölkə-ölkə qovulmamda, bir neçə ölkədə girişimin yasaqlanmasında, məruz qaldığım sui qəsddə və son olaraq ailəmin tamamının polis tərəfindən saxlanılmasında AXCP üzvü olmağımın, bu partiyadakı fəaliyyətimin zərrə qədər də olsa payı yoxdur. Hakimiyyətin bu basqılarının tamamı partiyadan ayrı, öz siyasi fəaliyyətimlə bağlıdır ki, bunu da zamanla biləcəksiz.

Sonda əsas məsələyə dönüm.

Azərbaycan Xalq Cəbhəsi Partiyasından istefa verirəm.
Partiya ilə hər hansı problemim yoxdur.
Rəhbərliyə, başda Əli bəy Kərimli olmaqla sonsuz hörmətim var.
Bu qərarı ona görə verirəm ki, partiya nizamnaməsindən kənara çıxaraq ictimai-siyasi fəaliyyətlə məşğul oluram və bu da sonda ən çox dəyər verdiyim partiya və sədri Əli bəyə qarşı istifadə edilə bilər. Məsələn Kievdə məruz qaldığım bıçaqlanma olayı Türkiyə mətbuatında yazdığım yazı, "erməni dəyirmanına su tökməyim" iddiası və Zaqataladakı bəzi siyasi fəaliyyətimdir ki, bunların AXCP yə aidiyyatı yoxdur.

Bu gündən etibarən heç bir partiya, təşkilat və ya hərəkatda təmsil olunmayacağam. Fərdi olaraq siyasi fəaliyyətim davam edəcək.
Ümid edirəm ki, bunu başqa yerlərə yozmayacaq, bundan başqa cür istifadə edilməyəcək.
Zamanla bu addımı atmağımı anlayışla qarşılayacağınızdan əminəm.