"inkişaf etmişik" - nə qədər?

RƏSUL MÜRSƏLOV

  Ermənistan paytaxtı Yerevanda "Bagramyan" meydanında minlərlə adam elektrik enerjisi tariflərinin qaldırılması qərarının ləğv edilməsi tələbilə on gündən çoxdur ki, tətillər edir, meydanda barrikadalar qurur və orada gecələyir. Bu həm də xalqın öz həyatına biganə qalmamasının göstərişidir. Maraqlısı odur ki, AZTV-nin və hökumət rəsmilərinin tez-tez ağzı köpüklənərək xalqa sırıdığı "Ermənistan acından ölür, hakimiyyət xalqa divan tutur" çıxışlarına qarşı tərs şillə, tutarlı cavabdır. Bəli Ermənistan neft, qaz - təbii sərvətlərlə donanımlı deyil və Rusiyadan asılı vəziyyətdə yaşayır, amma yaşayır. Hər hansı duruma xalq müdaxilə edir, etirazını bildirir, haqqına sahib çıxır və nəticədə istəyinə nail olur. Hakimiyyət isə on gündə müşahidə etdiyimizə görə elə qatı müdaxiləsi ilə yadda qalmayıb. On günlük oturaq tətil, barrikadaların qurulması qarşılığında polis müdaxiləsi su şırnağından irəli keçməyib. Saxlanılanlar çox keçmədən sərbəst buraxılıb və təkrar meydana dönüb. Hakimiyyət isə bu olaylar üzərinə xalqla danışıqlar yolu ilə həllə nail olmağa səy göstərir, xalqla hesablaşır. Bi isə xalqın gücü, əzmi qarşısında heç kimin, heç bir hakimiyyətin duruş gətirə bilməyəcəyinin nümunəsidir. Bu bizə 80 cı illərin sonu Azərbaycan gəncliyinin Sovet imperiyasına qarşı dirənişi, meydan hərəkatını xatırladır. Deməli insanlar toplum olaraq bir arada olduqları zaman istəyinə nail ola bilir. Ancaq nə acıdır ki, bizim toplum olaraq bir arada olmamız artıq 25 il  öncə gömülmüş və bir daha meydanda görünməmişdir. Hər yanı ilə tənqid etdiyimiz Ermənistan xalqı isə hələ də özünün xalq olmasını və bir cəmiyyət kimi bir araya gələ bilməsini bizə göstərməktədir. Azərbaycan despot rejiminin televiziya və digər vasitələrlə xalqa sırıdığı nağıllar isə son görüntülərlə puç olmaqdadır. Bütün vasitələrlə xalqı inandırmağa çalışırlar ki, "Ermənistan çox geridədir, orda yaşam yoxdur, biz onlardan çox güclüyük" və.s
  Nə ilə, hansı yöndən güclüsən?
  Neftin, qazın var deyə? Bunu bir ailə yeyir - Əliyevlər. Bunun ölkəyə aidiyyatı yox.
  Bəlkə orduna görə güclüsən?
  Orduda qeyri döyüş şəraitində hər il yüzə yaxın əsgər öldürülür, Ermənistanda isə yox. Qaldı ki, ordu, hərbi adı çəkməyə, bu yöndən güclü olduğunu deməyə nə haqqın? Torpaqların onların əlində.
  Mədəniyyətdə irəlidəsən?
  Yenə də yox. Hər tərəfli mədəniyyətdə səni üstələyir erməni xalqı. Çünki onların mədəniyyətini öldürən Heydər Babaları olmayıb. Onlar düşünüb ki, xəyanət də olar, amma xalqın mədəniyyətinə əl vurmaq olmaz.
  Təhsildə irəlidəsən?
  Bütün hər kəs Azərbaycanda təhsilin nə səviyyədə olmasından xəbərdardı, yalan satma. Elə TQDK-nın son açıqlaması yetər təhsilin səviyyəsini görməyə - 80% "2" alan şagirdin, pulla qiymət yazdıran tələbələrin var. Avropada təhsil alanları isə "lazımsız" adlandırmaqla təhsilə olan "qayğını" bəlli etmisən.
  
   Durduq yerə insanı yandıracaq acıq verməklə "biz inkişaf etmişik" deməklə inkişaf edilmir Əliyev diktatoru. Budur inkişaf?
  Kreditə sürülən "Range Rover", bankdan alınan kreditlə biznes qurub 1 il ərzində müflis olmaq, təzə tikilidə fəhlə işləməklə, şagird- tələbədən pul almaqla ailə saxlayan müəllim, xəstəni fiziki sağaltmaq üçün ona mənəvi və psixoloji travma vurmaq - pul, rüşvət verməsə əməliyyat masasında ölümə tərk etməklə, insnları soyub soöana çevirməklə məmuriyyətini başa vurmaq, bu yollarla ailə saxlamaq onlardan, Ermənistandan irəlidə olmaq demək deyil və ya Avropaya pul yedirdib Olimpiada düzənləmək, bu məqsədlə xalqın cibindən 8 milyardı oğurlamaq, təqaüdçüyə 120 manat, qaziyə, qaçqına 20-30 manat verməklə iş bitmir - bu deyil inkişaf.
  İnkişaf azadlıq, insanların hür yaşaması, normal şəraitdə təhsil alması, səhiyyədən dövlət hesabına yararlanması, gömrükdən rüşvətsiz sərbəst ticarətini qurması, bir qismət çörəyi rüşvətsiz, halal yolla yeyə bilməsidir.
  İnkişaf demokratiyadır. İnkişaf Rusun boyunduruğu altında olsa belə haqqı uğrunda ona qarşı çıxa bilməsi və buna görə xalqı qırmamaqdır, təhsilə, insanına önəm verməkdir.
  Yoxsa Əliyev rejimi kimi həm rusun, həm digər qüvvələrin boyunduruğu altına girmək, hələ üstəlik xalqını ayaqlamaq deyil inkişaf.
  Cəmiyyəti təhsildən məhrum edərək cahil və kölə kimi kütlə yetişdirmək, insanların gələciyini bu yolla məhf etmək və bunun üzərindən milyardlara sahib olmaq, oğurluq, korrupsiya, qanunsuzluq, özbaşınalıq deyil inkişaf.
  

Ermənistan-Azərbaycan, cəmiyyət fərqi.

  Ermənistan Republikası son günlər paytaxt Yerevandakı mitinglərlə gündəmdə - yəni haqqını tələb etməklə, ədalət istəməklə. Vətəndaş, xüsusilədə gənclər ölkəsinə, duruma biganə qalmır, dəyənək altında, meydanlarda gecələyir və haqqını sona qədər savunur.

  Azərbaycan Respublikası, vətənim isə AŞPA da qəbul edilən siyasi məhbusların siyahısı, pozulan insan haqları, Avropanın iştirak etmədiyi “Avropa Oyunları” və ora xərclənən 8 milyard vəsait ilə dünya mediyasında – yəni haqqını yedirtməklə bir rejimə, sülalə hakimiyyətinə. İnsanımız isə “bununla dünyaya ölkəmizi tanıdırıq” deyib cahilliyini nümayiş etdirir.

Qarabağ niyə Azərbaycanın nəzarətinə qayıda bilmir?

  Mən Qarabağ Ermənisi olsam kimin yanında yer almaq istərdim- bu sualı versin bir vicdan sahibi özünə - Ermənistanın, yoxsa Azərbaycanın? Bu sualdan yola çıxan Qarabağ erməniləri ayağını bir başmağa dirəyiblər və 20 ildir mücadələ verirlər. Təbii ki, bunun pərdəarxası olayı Rusiya ilə bağlıdır, ancaq görüntüdə var ortada – elə yuxarıda qoyduğum sual.

  Qarabağ erməniləri əlbəttə ki, əzilən, kor olmuş, təhsilsiz və təhqir olunmuş cəmiyyətdə deyil. Hakimiyyəti Rusiyanın boyunduruğu altında olsa belə cəmiyyət olaraq irəli görüşlü, təhsilə, Avropa mədəniyyətinə və haqqı uğruna birləşə biləcəək, meydanlarda yataraq etirazını bildirəcək və nəticədə haqqına sahib çıxacaq cəmiyyətin yanında yer alardım deyir və buna doğru sürətlə gedir. Necə ki, bu gün Qarabağ öz azadlığını qismən qəbul elətdirir dünyaya və yaxın gələcəkdə bu gedişatla buna nail olacaq da. Çünki Qarabağ erməniləri İlham Əliyevi “öcü” kimi göstərir barmaqla və dünyaya səs sala bilir ki, bu adam özününkilərə divan tutur, bizə gör neyləyər.

  Dünyanın güc sahibləri də görür ki, öz insanına zülm edən, həbsxanaları vicdanlı insanlara məskən seçən, xalqın sərvətini talayıb cibinə dolduran rejim, Qarabağda ermənilərə divan tutması istisna edilmir və bu səbəbdən Qarabağın Azərbaycana verilməsində sərt mövge tutmur, tutmayacaq da. Həm bu ölkənin insan haqları, korrupsiya və özbaşınalıq durumu o qədər qabarıq şəkildə gündəmdə ki, artıq başqa yerə fikir vermək mümkünsüzdür. Yəni bütün bu halların qarşısında durub da Qarabağ məsələsini gündəmə gətirmək olmur, olmayacaq. Bizim “şanlı”, “regionda lider” dövlətimizin diktatoru İlham Əliyev isə barmağı qapı arasında sıxışan kimi cumur Avropanın üstünə ki, “bizim Qarabağ boyda dərdimiz var”. Onlarda bunu başa salmağa çalışır ki, ay atasının oğlu, bir dur hələ, sənin Qarabağın sənin ölkənə ziyandırsa, sənin dünya dəyərlərini tapdalamağın bütün bəşəriyyətə ziyandır və ilk öncə biz bunu həll etməliyik. İlham ağa da iciyir, küsür bunlardan ki, bəs mənim oğurladığım 3-5 manata göz dikmisiz, ancaq mən sizə sərvət yedirdirəm.

Gələk xalqların məsələsinə. Hansı cəmiyyət, xalq daha irəlidədir deyə baxaq.

  Regionda lider dövlət olmasını Prezident Aparatı və AZTV dən o yanda danışa bilməyən Əliyev rejiminin köləsi olmuş, təhsilsizlik və cahiliyyətin qurbanına çevrilmiş, Avropanın olmadığı “Avropa Oyunlarına” göbək atıb sevinən cəmiyyət irəlidədir?

  Yoxsa Avropa mədəniyyətini özündə cəmləyən, ölkə mədəniyyətini qoruyub saxlayan və hətta sizin “sarı gəlini” belə -sırf sizin acığınıza- öz adına dünyaya göstərəcək qədər güclü olan, elektrik enerjisinin qiyməti artıb deyə meydanlarda yatan və etirazını bildirən toplum, cəmiyyətmi daha üstündür?

  Ermənistan Rusiyanın boyunduruğu altında bu gerçək və bunu heç erməni də danmır. Bəs Azərbaycan harda, kimin boyunduruğunda? Bu da gerçək və danmırıq – Əliyev rejiminin, dolayısı ilə Rusiyanın.

  Demək məsələ həm də cəmiyyətdədir, rejim qədər. Yəni cəmiyyət də özünü tez kölə edib, tez boyunduruq altına salıb “rahatı” üçün. Amma bu rahat boyunduruğu keçirənə qədər olan zamandır və bundan sonra ömürlük boynunda olacaq zülmdür ki, bunu dərk etmək üçün də dünyagörüşü, biraz ağıl lazım idi. Nə acıdır ki, bunu tez itirdik. Ancaq ermənilər Rusiyaya boyun əydiklərini göstərsə də, təhsilini, mədəniyyətini, dəyərlərini qoruyub saxlayıb və bu gün bir araya toplaşa, səsini duyura bilir. Bəs Sarkisyan niyə öz xalqını kölə edə bilmir? Hə, Sarkisyan Əliyev qədər “ağıllı” deyilmi desəniz, məncə, elə hər yandan göründüyü kimi İlham Əliyevdən çox-çox ağıllıdır. Ən azından Rusiyadan illik büdcəsinin yarısını alıb xalqını yedirtdiyi üçün. Əliyev isə öz ölkəsindən oğurlayıb Avropanın bəzi satılmışlarına və Rusiyaya verir. Atası kimi kreslo və sərvət hərisliyini doyurmaq üçün. 

Demirele rahmet yok!

                                                        Demirele rahmet yok !                                             
  Süleyman Demirel Azerbaycan’ın gözü ile.

  Süleyman Demirel denilince Türkiye Cumhuriyetinde büyük siyaset adamı, Başbakan, Cumhurbaşkanı ve.b bu gibi üst-düzey yetkilerle hayatını siyasete adamış bir kişi göz önüne çıkıyor. Ama birde Azerbaycan Cumhuriyetinden Demirele bakınca nasıl bir kişi, siyaset adamı görüyoruz?

  Demirel Azerbaycan halkının gözünde demokratik Cumhuriyetin yıkılmasında büyük emeyi olan, komunist Haydar Aliyevin darbesini destekleyen ve Azerbaycan’ın bu gün diktatörlük rejiminde idare edilmesinde büyük pay sahibi bir siyaset adamı. Yani gözümüzde hayin, demokrasi düşmanı ve 22 yılı aşkın süreçte Azerbaycan halkına edilen zulmün baiskarı. 1993 senesinde askeri darbeyle demokratik Azerbaycan Cumhuriyetini kendi çıkarları ve arkadaşlık ilişkisi nedeniyle yıkılmasını maddi, manevi destekleyen düşman.

  O zamanki tarihe göz atalım.

  20 Ekim 1991 genel seçimlerinde DYP oyların yüzde 27'sini alarak çıkardığı 178 milletvekiliyle TBMM'de birinci parti durumuna gelince Demirel hükümeti kurmakla görevlendirildi. 20 Kasım 1991'de Sosyaldemokrat Halkçı Parti (SHP) ile bir koalisyon hükümeti kurdu. Aynı dönemde Cumhurbaşkanı olan Turgut Özal ile arasında yetki “çatışması” uzun süre devam etti. Başbakan ve Cumhurbaşkanı hiç bir konuda ortak fikiri savunmadı ve ara gittikçe açıldı.

  Turgut Özal Azerbaycan Cumhuriyetinin dostu idi. Demirel ise aksine, Azerbaycanın düşmanı Rusyanın, onun içimize sızan ajanı Haydar Aliyevin dostu idi. Özal Azerbaycanın zor durumda olmasının bilinci ile her türlü yardım etmekte Ebulfez Elçibeye söz vermişti, ancak onunla aynı dili konuşamayan Demirel bu yardımlara engel olmaktaytı. Azerbaycan yenice bağımsızlığını ilan etmişti. Karabağda savaş devam etmekteydi ve ülke zor durumdaydı.

  1992 senesinde ilk kez demokratik seçimler oldu ve Ebulfez Elçibey Cumhurbaşkanı seçildi. Zamanın Türkiye Cumhurbaşkanı Özal ile arası iyi olan Elçibey bazı konuları görüşmüş, Özalın, yani Türkiyenin desteyini ala bileceyini düşünmüştü. Ancak Türkiyenin desteyini alırsa savaşta olduğu Rusyaya karşı büyük bir güç olabilirdi ve bu durum Rusya yandaşı, komunistleri çok düşündürüyordu. Rusyanın adamı Haydar Aliyev hemen işe konuldu ve Başbakan Demirelle görüşmelere başladı. Türkiye Azerbaycan ilişkilerini zayıflatmak ve Azerbaycanı Rusya karşısında güçsüz duruma düşürmek lazımdı. Ancak arada Özal ve Elçibey engeli vardı. Bu kişileri aradan kaldırmak şart olmuşdu.

   H.Aliyev ve S.Demirel Rusyanın isteyi ve talepi ile karşılıklı gizli anlaşma yapdı – Demirel Elçibeyi devirmekte Aliyeve, Özalı devirmekte ise Aliyev Demirele yardım edecekti. Anlaşma kısa sürede  tamamen gerçekleşti.

  Tarihlere dikkat ediniz.

 17 nisan 1993 tarihinde Özal hayatını kaybediyor. Aslında sui kastle zehirlenme sonuçu hayatını kaybettiyi bu gün her kese malum. Ancak hal-hazırki hükumetlerin (aslında diktatörlüklerin kavramı daha uygundur) yakınlığı nedeniyle sui kastın Aliyev tarafından yapıldığı tam olarak ışıklanmamakta. Ancak iddia ediyorum ve zamanla ortaya çıkmasına şüphem yoktur ki, bu sui kastı Haydar Aliyev düzenliyor ve bununlada anlaşmanın bir tarafı hayata geçmiş oluyor.

  Özalın ölümünden 17 gün geçince, yani 4 mayısta Demirel Cumhurbaşkanlığına adaylığını öne sürdü ve 8 mayısta Meclis oylaması ile Cumhurbaşkanı koltuğuna oturdu. Buraya kadar pilan işledi ve ardınca pilanın diger tarafının hayata geçirilmesi yönünde çalışmalar hızlandı. 4 haziran Gence kıyamı adı ile tarihe yazılan askeri darbe gerçekleştirildi Azerbaycanda. Haydar Aliyevin askeri darbesinde başkanlık yapan komutan Suret Huseynovu Başbakan yapması da bu darbede Aliyevin elinin olmasının ıspatıdır. Bu darbe için Demirel Aliyeve yüklü para ve manevi destek sağladığıda bilinmektetir. Bununlada karşılıklı gizli anlaşma kısa sürede hayata geçirilildi ve Türk dünyasının yaklaşılması pilanı Rusyanın istegi ile mahf edildi. Haydar Aliyev Azerbaycan hükumetine el koydu ve o dönemden günümüze hala ülkeyi Rusya sömürgesine vermiştir. Tabi kendiside bir taraftan sömürmekte. 22 senelik iktidar halka zulm etmekte ve ülkenin tüm doğal servetini yurtdışına kaçırmakta.

  Demirelin Azerbaycan insanı gözünde en çok görülen olay ise …
  Sene 93, Demirel Başbakan ve yukarıda bahs ettigim çirkin Rusya projesinin, pilanın başlatılmasına çok az süre var. Azerbaycan’ın Karabağ bölgesinde Rusya-Ermenistan askeri birligi ile şiddetli savaş devam etmekte. Her gün şehitler, yaralılar ve bölgeyi mecburen terk eden sivil vatandaşlar var. Ülke bağımsız olalı  iki sene olmadı, savaş ve politik davalar ülkeyi güçlenmesinde büyük engel yaratmakta. Cumhurbaşkanı Elçibey Türkiye hükumetinden yardım kredi istiyor – 200 milyon dolar. Ancak hükumet Demirelin elinde ve bu adamda Rusya KGB ajanı Aliyevle yakın ilişki içinde, Rusyanın projesi ile Azerbaycanı mahf etme peşinde. Doğal olarak kredi verilmiyor, Özal çok istese bile.
  Elçibey ikinci kez yardım için müracaat etdigi Türkiye Cumhuriyeti bu seferde itiraz edecekti. Bu sefer yardım çok küçük bir şeydi, ancak manevi ve insani bakımdan oldukça büyük. Savaş bölgesinden sivil vatandaşları çıkarmak gerekiyor. Ermeni –Rus askeri birlikleri etrafı sarmış ve köyleri, şehirleri ateş çemberinde tutuyor. Çemberden sivilleri çıkarmak için yalnız helekopter yardımcı ola bilirdi. Elçibey Türkiyeye telefon ediyor ve helekopter yardımı istiyor.

  Sonuç, “0” helekopter... Yani yardımdan imtina ediliyor. Ve yüzlerle çoluk-çocuk, yaşlı, kadın kurşuna diziliyor, katl ediliyor. Bu helekopter yardımını da Demirel engelliyor ve orada katl edilen insanları kaderine bırakıyor. Ne var ki, Rusya projesine ihanet etmesin.

  Şimdi Demirel Azerbaycan insanının gözünde bu türlü anılmakta.

 Karabağda katl edilen yüzlerle insana bilerekten yardım etmemesi.

 Demokratik Azerbaycanı Rusyaya teslim etmekteki maddi ve manevi yardımı.

  22 senedir devam eden diktatörlüyün kurulmasına katkıları...

  Kimse Demirele rahmet dilemiyor Azerbaycanda. Yani azından tarihi gören, okuyan kimse.

  Bende Azerbaycanı, vatanımı seven bir vatandaş olarak Süleyman Demireli en içten nefretimle anıyorum, tıpkı Haydar Aliyevi andığım gibi. Birde Haydar Aliyev öldügünde dedigimi Demirel için de tekrar ediyorumn- “Dünyadan bir pislik daha gitti”.

Rasul Mursalov
12 haziran 2015.
Nadir Haber qazetesi, Türkiye.