Thursday, July 25, 2019

Mühacirlərə təsir; söyüş və inqilab.



Mühacirlər arasında sürətlə yayılan söyüş ritorikası hardan qaynaqlanır?
İlk ağıla gələn cavab; hakimiyyət söyür, cavabını da alır” olacaq.
Mən isə bu fikirdə deyiləm. Əsaslandırmağa çalışaram.

İlham Əliyevin təyin etdiyi deputat Fuad Muradov, yenə İlham Əliyevin seçki sonrası sərəncamıyla 23 aprel 2018 ci il tarixində Diaspora Komitəsinin sədri təyin edildi. Bu tarixdən etibarən isə bir qrup “mühacirin” başlatdığı söyüş ritorikas işə düşdü. İddia etmirəm ki, söyüşçü mühacirlər birbaşa F.Muradovdan təlimat alıblar. Ancaq bu ritorikanı meydana gətirənin yeni diasporaçı olduğuna da şübhə etmirəm. O və ya bu yolla. İstər dolayı yolla bəzi mühacirləri söydürsün, istər Bakıdakı bəzi adamlara potensiyal söyüşlə cavab verəcək insanları söydürsün - fərq etmir, layihınin rəhbəri odur, Fuad Muradov.
Sual oluna bilər, niyə layihə rəhbəri özünü aparmaqda qüsuru olmayan insanları hədəf seçməyib? Nə üçün Mirşahin Ağayev və digər “bloggerlər” məhz o söyüşlə cavab verəcək, təkcə söyüş söyməkdən başqa potensialı olmayanları hədəf alır (istisnalar var)? Axı hədəf aldığı şəxslərin hakimiyyətə nə kimi təsiri ola bilər? Bu adamların bütün qayəsi Avropada oturma izni almaqdır.
Hakimiyyətə heç bir təhlükəsi olmayan insanların hakimiyyət tərəfindən məqsədli şəkildə söyülməsi, onların da qarşı tərəfə söyəcəyinin və bu yolla layihənin həyata keçəcəyinin göstəricisidir.

Məqsəd sürətlə Avropada sıraları genişlənən mühacirləri parçalamaqdır. Sual oluna bilər ki, bunun yolunu niyə məhz söyüş variantında gördülər?! O zaman cavabında deyərdim ki, tək söyüş variantı yox, həm də “inqilab çağırışı” variantı var və hər iki məsələ yuxarıda dediyim kimi, mühacirlərin böyük birliyini paçalamaq, mühacirət müxalifətinin ölkədə nüfuzuna zərbə endirməkdir.

Söyüş ritorikası - Bu vasitə xalqa və beynəlxalq qurumlara müxalifətin aciz, arqumentsiz, bacarıqsız olduğunu aşılamağa xidmət edir. Digər yandan mühacirlərin intelektual, özünə hörmət edən kəsimi ilə, söyüşçü, saxta yollarla Avropada “siyasi mühacir” adı altında özünə yer axtaran bir qrup şəxsi ayırmaq məqsədi güdür. Yəni ikincilərin birincilərə qoşulma və gücə çevrilmə ehtimalının qarşısını almaq.
ikincilərin böyük çoxluqda olmasını nəzərə aldıqda və o böyük çoxluğun ölkədəki hadisələrə təsir imkanın, buna potensialının olmadığını və həm də, bu kəsimin ölkədə demokratik dəyişikliyə maraqlı olmadığını və əksinə, mövcud rejimin qalmasından yana olduğunu düşünərsək, o zaman diasporanın bu “siaysəti” uğur əldə edə bilər.

İnqilaba çağırış - Hər halda üstündən bir il ötən Gəncə hadisələrini hər kəs xatırlayır. Həmin hadisəyə qədər olan 10-12 günlük vaxtda Gəncənin icra başçısına sui-qəsd oldu. Sui-qəsdçini bir çox insan qəhrəman hesab etdi (R.M - mən başından bu mövzuda həmin şəxsin terrorçu, hansısa dini qruplaşmanın təlimatı ilə bu hərəkəti etdiyi qənaətindəyəm və bunun üçün kifayət qədər səbəb var). Bu “qəhrəmanlıqdan” sonra Gəncə şəhərində mitinqə çağırış oldu. Çağırışı edən şəxsin kimliyi bəlli deyildi. Kimliyyi bəlli olmayan çağırışın nə qədər qeyri ciddi olmasını bilmək üçün siyasətçi, aktivist olmağa gərək yoxdu, iki vur iki, bərabərdi dörd misalı. Ancaq sadə insanların da bilərəkdən və ya bilməyərəkdən bu aksiyada iştirakı baş tutdu, nəticədə bir neçə polis nəfəri qabaqcadan planlanmış şəkildə öldürüldü. Hakimiyyət istədiyini etdi, istədiyi yerə mesajını çatdırdı. Öldürülən polislər dəfn edildi, bir sıra şəxslər sorğu sualsız qətl edildi (DTX tərəfindən), yüzlərlə vətəndaş zindana atıldı və məsələ bitdi.

İndi bir qrup, kimliyi bilinən və heç də birmənalı qarşılanmayan şəxs inqilaba tarix qoyub. Filan tarixdə mühacirlər vətənə dönsün və inqilab edək deyirlər. Bu qədər absurd olar?! Necə yəni?! İnsanları necə belə bir qırğına verə bilərsən?! Kim verir sənə bu haqqı?!
Və bu çağırışı edənlərin birincisi, yəni “ideoloqu” söyüş ritorikasının ən iyrənc formasını youtube kanalından yayan şəxsdir. Hətta həmin şəxs bu işi genişləndirib və bir başqa youtub kanalı açıb, iki kanaldan işini davam etdirir - birindən inqilab çağırışı, digərindən 18+ söyüşlər (özü bunu deyir ki, biri normal kanaldı, digəri söyüş üçün). Diqqət edin, bu şəxs yuxarıda qeyd etdiyim söyüş və inqilab məsələsinin hər ikisində var.
İşin maraqlı tərəfi isə bu çağırışı edənlərin heç biri insanları çağırdıqları inqilab üçün Azərbaycana dönməyəcəklər (birisi bunu özü etiraf edir).


Təbii ki, bu adamların inqilaba çağırışına ciddi adamlar reaksiya verməyəcək. Nəinki ciddi, qeyri ciddi saydığımız insanlar belə Bakıya dönürəm inqilaba deməyəcəklər. Bəs “ideoloq” bunun fərqində deyilmi? Fərqindədir. Mən getmirəm, siz gedin deyəndə bilir axı kimsə getməz.

Burda məqsəd insanların inamını sarsıtmaq, ümidləri qırmaq, mühacir müxaliflərin nüfuzuna xələl gətirməkdir.

Rəsul Mürsəlov
25 iyul 2019
Niderland.

Wednesday, April 10, 2019

Avropa Birliyi ilə gözlənilən saziş.




Avropa Birliyi və Azərbaycan arasında imzalanması gözlənilən "üzünmüddəli münasibətləri tənzimləyəcək sənəd" haqda maraqlı diskussiyalar gedir. Bu sənədi imzalayacaq tərəf - iqtidar tam səssizliyini qoruyur, müxalifət isə ikili yanaşma sərgiləyir. Bir tərəf sənədin bu  şərtlər altında imzalanmasını sonrakı dövrdə heç bir müsbət addım olmayacağı ilə açıqlayır. Digər tərəf isə bu sənədin imzalanmasından sonra siyasi açılımlar olacağına inamını bildirir. Əlbəttə hər iki tərəfin haqlı olduğu məqamlar var. Ancaq hansı tərəfin haqlı olduğunu aydınlaşdıracaq yeganə vasitə həmin sənədin içəriyidir ki, hələlik bunu iqtidardan başqa heç kim bilmir. 

Avropa Parlamenti 2018 ci ildə qətnamə qəbul etməklə bildirdi ki, siyasi məhbuslar məsələsi həllini tapmalı, demokratik açılımlar olmalı və yalnız bundan sonra Avropa Komissiyasının imzalayacağı sənəd qüvvəyə minə bilər. Burdan Avropa aşağıdakıları örnək ala bilər və bununlada tələblərinin qismən qarşılandığını əsas tutaraq sənədin imzalanmasına nail ola bilər.

1) "Əliyevin 52 nəfər siyasi məhbusu azad etməsi həmin qətnaməyə qismən cavab verir".
Biz bunun bilincindəyik ki, 52 nəfər siyasi məhbus azad edilsə belə, həbsdə hələ də 100 nəfərə yaxın siyasi məhbus qalır və həmin məhbuslar azad edilməyincə siyasi məhbus problemi həll olunmuş hesab edilə bilməz.  Ancaq kim qarant verə bilər ki, AB tərəfi 52 nəfərlə başlayan azadlıq yolunda "davamı da gələcək" prinsipi ilə marağında olduğu sazişin imzalanmasına razı olmayacaq? Və kim qarant verə bilər ki, sazişin imzalanmasından sonra digər məhbuslar "ardı da gələcək" sözünün qüvvəsi ilə azad olunacaq? 

2) "Məhkəmələrdə islahatların başlaması demokratik açılımda önəmli addımdır".
Bu fikrin tez-tez iqtidar tərəfindən gündəmə gətirilməsi də təsadüfü deyil. Bir neçə rayonda məhkəmə hakimi tutulub, vəzifəsindən kənarlaşdırılıb və.s. Ehtimal ki, bunu da Avropa siyasi açılımın bir hissəsi kimi dəyərləndirə bilər (yəni sərf edir deyə).

3) "Siyasi müxalifətə qarşı yumuşalma".
Burada AXCP sədrinin müşaviri Məmməd İbrahimin vaxtından əvvəl azadlığa buraxılması (hərçənd ki, M.İbrahimin şərlənməsi işinin - məhkumluğunun sonuna 12 gün qalmışdı), Mehman Hüseynovun işində  "prezidentin nəzarəti ilə barışıq təklifi", REAL Partiyası sədri İlqar Məmmədovun şərti cəzasının qalan hissəsindən azad edilməsi və.s. Yəni Avropa bunu müxalifətə qarşı yumuşalma kimi qəbul edə bilər (təbii ki, onlar da hər şeyin bilincindədir, sadəcə maraqlar bunu belə qəbul etməyə sövq edir).

indi bu durumda Avropa ilə Azərbaycan arasında, Əliyev rejiminin əlavə köklü məsələlərdə ciddi söz vermədiyi halda imzalanan saziş xeyirli olacaqmı? Məsələnin həllini bu sualda axtarmalıyıq.
 Ancaq bu sualda ciddi cavab verməli olan müxalif liderlər ya susur, ya da fikir yayındırır. Məsələn dəyərli İlqar Məmmədov öz yazısında etdiyi qeydə baxaq: "Gürcüstan, Ukrayna, Ermənistan, və Moldova ilə imzalanmış eyni növdən olan sazişdən SONRA bu ölkələrin heç birində “saxta” adlandıra biləcəyimiz seçki keçirilməyib. Orada seçki standartları ancaq yüksəliş yaşayıb və bunun bizdə də təkrarlanacağını düşünmək olar". Cənab Məmmədov burada məsələni kökündən yanlış istiqamətə yönləndirir. Adıçəkilən ölkələrdən Ermənistan istisna olmaqla digərləri 2014 cü ilin iyun ayında sazişi imzalayıb. Bu o deməkdir ki, Ukraynada inqilab sonrası prezident seçkiləri 2014 cü il may ayında olmuşdu və demokratik seçkilərdə Poroşenko qalib olmuş, bir ay sonra sözügedən sazişi imzalamışdı. Gürcüstan 2012 ci il seçkilərindən sonra hakimiyyətə gələn Bidzina İvanaşvili hökumətinin iki il sonra (artıq onun yerinə İrakli Garibaşvili idi baş nazir) imzaladığı sazişin seçkilərə aidiyyatı yox idi və sazişdən iki il öncə keçən seçkilər şəffaf olmuşdu. Moldovada seçki problemini xatırlamıram. Hələ sazişi imzalamazdan 3-4 il öncə Moldovada parlament hökumət qurmaqda çətinlik çəkirdi, bu dərəcədə demokratik seçkilər, seçkilərdə şəffaflıq vardı. Bu baxımdan hər hansı şərtdə sənəd imzalansın, sonra seçkilərdə şəffaflıq olacaq deyimi yanlışdır. Ancaq digər məsələrlə bağlı optimist olmaq hər kəsin öz işidir.

Şəxsi fikrim ondan ibarətdir ki, bu sazişin imzalanıb imzalanmamasına 1 ay qalıb və bu müddətdə hər hansı ciddi siyasi addımın atılması zaman etibarilə mümkün deyil, ancaq Avropa həqiqətən istəyərsə, o zaman Əliyevin qarşısına ciddi islahat (seçki, siyasi açılım, vətəndaş cəmiyyətinə əngəl olmama və.s) sözü qoya və bunu "çığırda-çıxırda" ondan ala bilər. Ancaq mən buna təəssüf ki, inanmıram. Əgər sadəcə söz qarşılığında sənəd imzalanarsa, o zaman müsbətə doğru dəyişiklik gözlənilməməlidir. Hər halda sənədin içəriyi bəlli olduqdan sonra daha ətraflı analiz etmək və fikir söyləmək mümkün olacaq. Ancaq biz sənədin içəriyini bilənə kimi bu imzalar atılacaqsa, o zaman ....


Sunday, April 30, 2017

Mehmanı birlikdə öldürdük


Bir vaxtlar məni də öldürmüşdüz zindanda, Siz, vətəndaş cəmiyyəti. Siz, siyasilər, demokratlar, insan haqları hayqıranlar.
İndi Mehmanı öldürdük, bu dəfə sizə şərikəm. Birlikdə öldürdük Mehmanı!
2012-ci ilin iyun ayının 18-də həbs edilmişdim. Əslində Milli Təhlükəsizlik Nazirliyi əməkdaşları həbs etməmişdi, girov götürmüşdü məni. Yeddi gün durmadan ən ağır işgəncələrə məruz qaldım (hələ də acısını çəkirəm). Yalnız 26 iyun tarixində rəsmi açıqlama oldu – sərhəd pozarkən yaxalanmışam. Sualların üstündən keçirəm – sərhəd pozurdumsa, MTN niyə tuturdu, sərhəd pozana elektrikli işgəncə niyə verirlər, sərhəd pozanı 7 gün girovluqda niyə saxlayırlar və ən əsası bir dəlil varmı göstərməyə sərhəd pozduğuma dair?..
Daha sonra Səbail Rayon Məhkəməsi 2 aylıq sanksiya ilə MTN dən canımı qurtarıb Kürdəxanıya göndərdi. 2 ay keçməmiş siyasilər həbsimdən xəbər tutdu. Ancaq bu xəbərtutma Mehmanın həbsi kimi səssizcə qarşılandı.
Hansı ki, elə 2-3 ay öncə çiyin- çiyinə meydanlarda davamlı aksiyalar keçirirdik, çiyin-çiyinə. Halbuki hər aksiyada həbs edilir, döyülür, söyülürdük, bərabər, eyni məkan, eyni meydanda. Amma mən artıq lazım deyildim heç kimə. Tələm –tələsik Kürdəxanıdan Gəncəyə etap olundum. Tam blokadada idim – telefon danışığı, görüş yasaqdı. Meydan dostlarıma xəbər etdim, vəkil tutun mənə, ciddi işlər dönür başımda. Səssizlik… Mehman kimi ölümə tərk edilmişdim.
556 gün (MTN də saxlanıldığım 7 gün cəza müddətimə sayılmadı, həmin günləri yoxmuş kimi hesab etdilər və üzümə durdular ki, sən 26 iyunda həbs edilmisən, vəssalam) həbsdə yatdım. Nə telefon danışığı, nə də görüş hüququm vardı (mənimlə həbsdə olan digər siyasi məhbuslar bunu təsdiqləyər). Ailəm rayonda, mən Bakıda həbsxanada idim. İndi eşidirəm ki, siyasi məhbuslara yardım edilirmiş (maddi). Bir nəfər barmağını qatlasın ki, bir paket siqaret gətirib, göndərib… Yardım belə “bizim kruq”un uşaqlarına edilib - Mehmanlara olmaz. Yanımda başqa bir siyasi məhbus vardı, partiyası nüfuzlu idi. Onun yanına gələndə bir kitab da mənə vermək olmazdı? Bu bilirsiz siyasi məhbus üçün nə anlama gəlir? Amma heç vaxt olmadı. Ailəm ayda bir dəfə bağlama göndərirdi, onu da məhkumlara demokratik düşərgə, müxalifət göndərib deyirdim. İnamı qırmamaq üçün. Bildikləri halda ki, ziyarətə getdikləri zonda iki siyasi məhbus yatır, yalnız ona gəlirdi xüsusi bağlama. Heç olmasa bir məktub belə atmırdılar içinə ki, bunu da digər siyasi məhbusa ver.
Mehmanda belə yaşayacaqdı, “srok”unun axrına kimi unudulmuş olduğu üçün rejim tərəfindən daima təzyiq altında. Necə ki həbsim boyu unudulmuş siyasi məhbus olaraq təzyiq, kars, döyülmə ilə qaldım.
Mehmana da heç kim kitab göndərməyəcəkdi. Mehmanı da kimsə yad etməyəcəkdi və buna görə də rejim basqısı daima üzərində olacaqdı.
Daha necə qətlə yetirilməyə namizəd mehmanlar var zindanda. Onları da biz öldürəcəyik, nə İlham Əliyev, nə də Mehrian Əliyeva.
Mehmanı biz öldürdük, birlikdə, səssiz qalaraq.
Siz məni öldürmüşdüz, mən də çıxıb sizinlə birlikdə Mehmanı öldürdüm.
Biz birlikdə hələ çox Mehmanları öldürəcəyik. Çünki Mehmanlar NİDA-çı, Cəbhəçi, Müsavatçı deyil. Çünki Mehmanlar bizim “kruqun” uşağı deyil.
 ***
Başqa bir xatırlatma edim, birlikdə törətdiyimiz qətliamlar haqqında.
2015-ci ilin may ayında ailəm, içində 5 yaşlı uşaqdan, hamilə qadından, yaşlısına kimi, toplam 12 nəfər girov götürüldü. Fikrimcə, bu, ilk belə hal idi. Heç kimdən səs çıxmadı. Çünki mən bu “kruq”un uşağı deyildim. Səssizlik bu yolun önünü açdı. Rejim gördü ki, bu cür olay gün üzünə çıxmırsa, deməli, bu metodla daha necə insanlara “xox” gəlmək olar. Ardınca bir yazar, başqa bir jurnalist və s. bu durumla üz-üzə qaldı. Yalnız o zaman məsələ ictimai səviyyədə etiraza, beynəlxalq səviyyədə masaya yatırıla bildi. Çünki o jurnalistin, yazarın və digərlərinin mətbuatı vardı, onlar “bizim kruqun” uşaqları idi.
Rejim sınaqdan keçirir, nəyi, necə, kimə etməklə cəmiyyətdə qorxu yarada bilərəm. Biz susduqca, davam edəcək. Yaradıb, yaradacaq.
Hələ Mehmanla bitmədi, bitməyəcək.
Əsas olan “bizim kruq”du, onlara heç nə olmasın. Mehmanlar da gəlsin, mübarizə aparsın, təşkilat üzvü deyilsə, məhv olsun.
Kimsə daha deməsin insanlar niyə bizə qoşulmur - Mehman olmamaq üçün. Çünki biz mehmanları öldürür, monopoliyamıza daxil olanları göyə qaldırırıq.
Mehman Qələndərovu sayğı ilə yad edirəm. O, demokratiyanın növbəti fədaisi oldu.
Yazı MEYDAN TV də dərc edilib keçid linki - Mehmanı birlikdə öldürdük – Meydan TV

Sunday, April 23, 2017

14 cü kalon - yaşam qiymətləri.


Birqayda olaraq "az-ağır cinayətdə" suçlanan siyasi məhbuslar 14 cü kalona köçürülür.
Bunun əsası hələ Sovet vaxtında qoyulub - milli azadlıq hərəkatı lideri Əbülfəz Elçibəydə bu kalona saxlanılıb.
Adıçəkilən cəzaçəkmə müəssisəsində digər bir çox siyasi məhbus kimi mən də bir ildən çox saxlanılmışam. Orda xatırladığım şərait və biznes aşağıda ətraflı qeyd edirəm:
Kalon dörd bir yandan daş karxanaları ilə əhatə edilib. Düzənlik ərazidə azca külək əsəndə hər yanı daş tozu bürüyür. Şərait olduqca ağırdır.
Gecə yatıb səhər duranda "barak"ı tamamilə ağlara bürünmüş görürsən. Gecə əsən külək daş tozunu barakın içinə kimi üfürür. Toz hər yanı bəyaza bürüyür. Gündüz külək bir az çox olanda isə həyətdə qalmaq mümkün olmur. Tozdan görüş məsafəsi 3-4 metrə kimi düşür.
Ancaq bu rəisə sərf edir. Belə ki, alt paltarına kimi toza bürünən məhkum təbii olaraq duş almaq istəyir. Duşda isə su heç vaxt qurtarmır. Duş biznesi haqqında "hamam" bölümündə.
Bundan başqa su ən çox yaşanan sıxıntılardan biridir. Yüzdən çox məhkumun saxlanıldığı bir barak üçün cəmi 3-4 su krantı var ki, burdan süzülən su ilə qane olmağa məcbursan.
Susuzluğun başlıca səbəbi rəisin kalona gələn su borusunu yaxınlıqdakı daş karxanasına satmasıdır. Yəni zonun suyu minə yaxın məhkuma verilmədən daş karxanasına satılır
Hamam.
20 dəq. 0.8 manatdır. Hələ müştəri məmnuniyyəti üçün resepsion'da üzqırxan stanok da tedilif edilir. Tam xidmət (üzqırxan stanokla birgə + 10 dəq bonus) 1.2 manatdır. Gün ərzində min dustaqdan 200 nəfəri duşa girsə ən aşağısı 160 manat edir - aylıq 4800 AZN.
Telefon otağı.
Bir "vzv" (çağrı) 1 manatdır. Gündə təxminən 200 nəfər telefondan istifadə edir. 200 man× 30 günə = 6000 AZN.
Görüş otağı.
Məhkum qanuni haqqı olan valideyni ilə görüşməyə görə rəhbərliyə 5-20 manat pul ödəməlidir. Bu görüşə gələn qohumun sayına görə artır. Gündə təxminən 50 görüş olur ki, bu da orta hesabla (15 manat) 750 manat edir. Aya vursaq 22.500 AZN edir.
Kompyuter otağı.
Təhsil Nazirliyi və Penitensiar Xidmətin birgə layihəsi olan məhkumlara təhsil xidməti üçün CÇM dövlət hesabından kompyuterlərlə təchiz edilib. Müəyyən bir otaqda müəyyən saatlarda keçilməsi nəzərdə tutulan "təhsil ocağı"nda məhkumlar üçün "iqra salonu" fəaliyyət göstərir.
30 dəq. 1 manatdır. Porno videolara baxmaq ikiqat qiymətədir.
Təxminən gün ərzində 100 manatdan çox xeyir verən "təhsil ocağı" ay ərzində 3000 AZN gəlir gətirən sahədir.
Saç qırxımı.
Ayda bir sıra baxışı zamanı məhkumların saç kontrolu olur. Keçəl qırxılmamaq üçün ödəniləcək məbləğ 5 mantdır.
Qırxımın səhəri günü yarım saat göz gəzdirməklə cari ayın gəlirini hesablamaq mümkündür. Təxminən 200 məhkum 5 manat verib qırxımdan yaxa qurtarırsa bu aylıq 1000 AZN edir.
Bu hələ biznesin tamamı deyil.
Ən çox gəlirli sahə olan məhkəmə sisteminə keçək.
Qanunla az-ağır cinayət törətmiş məhkum cəzasının 1/3 hissəsini çəkdikdən sonra, saxlanıldığı cəzaçəkmə müəssisəsinin mülahizəsinə əsasən, CÇM yerləşdiyi əraziyə uyğun olaraq yerli Məhkəmədə işə baxılır. 14 saylı CÇM də bu görəv Qaradağ rayon məhkəməsinin üzərindədir.

Bununla yanaşı cəzasının 2/3 hissəni çəkən məhkum da eyni proseduranı - məhkəməni keçməklə şərti azadlığa çıxa bilər. Ancaq bütün bu saydığım kağız üzərində olan qanundur.

Əslində isə bu ən gəlirli sahədir.
Qiymət cədvəli isə belədir: Məhkum cəzasının 1/3 hissəsini çəkdikdən sonra məntəqə tipli CÇM yə keçmək üçün qalan müddətinin hər ayı üçün 200 manat müəssisə rəhbərliyinə pul ödəməlidir (təbii ki, bunun yarısı məhkəmə ilə bölüşdürülür). Məsələn: "A" adlı məhkumun barəsində məhkəmə hökmü ilə 3 il azadlıqdan məhrum etmə hökmü var və o bu cəzanın 1 ilini çəkib. Geri qalan iki ilini, yəni 24 ayını məntəqə tipli cəzaçəkmə müəssisəsində keçirmək üçün "A" həbsxana rəisinə hər ay üçün 200 manat, ümumilikdə 4800 manat verməlidir (biraz aşağı salmaq olur qiyməti. yaxşı danışanda. ancaq bu iri summalarda mümkündür - 300-400 civarında).
Cəzasının 2/3 hissəsini çəkən məhkum: "B" adlı məhkumun barəsində də 3 il azadlıqdan məhrumetmə hökmü var, o cəzasının 2 ilini çəkib. "B" cəzasının qalan 1 ilini şərti azadlıqda keçirmək istəyir. bu zaman "B" hər ay üçün 300 manat, ümumilikdə isə 3600 manat ödəməlidir.
Müşahidələrimə əsaslanaraq rahatlıqla deyə bilərəm ki, məhkəmə oyunu ilə aylıq minimum 30 min manatlıq dövriyyədən söhbət gedir.
Bütün bunları hesabladıqda isə aylıq 70 min manat kimi bir məbləğ çıxır qarşımıza. Hələ bura ərzaq məhsullarının satışı, həbsxana daxili mağazanın üçqat qiymətinə satdığı və ordan əldə edilən gəlir, kafedən gələn gəlir və digər bir sıra sahələr aid edilmir.

Sözdə 14 cü kalon haqqında “ən kasıb zon” deyirlər. bu ən kasıb zonun gəliri 70 min manatdırsa digərlərini siz düşünün.

Rəsul Mürsəlov.
23.04.2017

Friday, April 21, 2017

Demokratiya.


Demokratiyanı qısa bir açıqlama ilə belə anlatmaq olar: xalqın özü-özünü idarə etməsi. Demokratiyanı iki qola ayırmaq olar: birbaşa demokratiya, təmsili demokratiya.
Birbaşa demokratiya: Prezidentlik üsul idarəsi. Səlahiyyətlər prezidentin əlində olsada bu bir növ formal xarakter daşıyır. Bu tip quruluşlarda Bələdiyyə, Parlament, yerli icra hakimiyyəti orqanları birbaşa xalqı təmsil edir. Məhkəmələr azad və ədalətli olur. Nəticə etibarilə Prezident xalqla ayaqlaşmağa məcbur olur.
Təmsili demokratiya: Parlament üsul idarəsi ilə ölkə idarə edilir. Parlamenti xalq seçir və parlamentari xalqın hökumətdəki təmsilçisi rolunu oynayır. Ölkə üzrü qərarlar Parlamentdəki müzakirələr və səs çoxluğu ilə qəbul edilir.
Biz birinci qolun üzərində duraq. Çünki ölkəmiz bu üsulda idarə edilir. Bu üsulun (əslində digərinin də) şərtlərinə nəzər yetirək və sonra onların açılışına baxaq.
Demokratiyanın təməl şərtləri. * Bərabərlik. * Azadlıq. * Azad seçki. * Çoxpartiyalılıq. * Təməl haqq və azadlıqlar .
Bərabərlik bütün insanların bərabər hüquqa sahib olması deməkdir. Varlı-kasıb, məmur-fəhlə, işçi-işsiz kimi ayrıseçkilik edilmədən hər kəs bərabər hüquqa malikdir. Qanun hər kəs üçün necə bərabərdirsə, qanundan kənar hər hansı əməl də eyni cür qiymət alır. Heç kim vəzifəsinə görə qanundan yaxa qurtara bilmir. Və heç kim vəzifəsindən istifadə edərək qarşısındakı ilə fərqli tonda danışa, davrana bilmir. Bir fəhlə rahatlıqla bir naziri məhkəməyə verə və haqqını qoruya bilir. Bununlada ədalətli cəmiyyət bərqərar olur.
Azadlıq: Bütün insanlar azaddır və kimsə onların azadlığını məhdudlaşdıra bilməz. Heç kim azad davranışı, sözü və əməli (qanunla tənzimlənən) üçün məsulliyyətə cəlb edilə, hədələnə bilməz. Qanun bütün insanlara bərabər azadlıq verir. Kimsəni hər hansı fikrinin ziddi hərəkətə məcbur etmək olmaz və bunu edən president belə olsa qanunla cəzalandırılır.
Azad seçki: Ən önəmli və kilid nöqtətə məhz bu hissədir. Bütün digər amillər bu hissə ilə bir başa əlaqədardır. Belə ki, azad seçki ilə bütün bir ölkənin mənfi və ya müsbət dəyişikliyi həll edici olur. İnsanların bərabər hüquqlar çərçivəsində, dəstəklədiyi partiya, fərd və ya qərara səsvermə hüququ var. Heç kim vəzifəsi və ya mövqeyindən istifadə etməklə digrə fərd və ya qruplara səsvermə ilə bağlı basqı göstərə bilməz. insanlar güvəndiyi fərd, qrup və ya partiya səs verərək öz gələcək müqəddəratını onlara həvalə etmiş olur. İnsan özü və övladları, bütünlükdə cəmiyyət üçün ən önəmli məqam olan səsverməni azad həyata keçirməlidir. Səsvermə gizli, səs sayımı isə tam aşkar həyata keçirilir. Çoxpartiyalılıq: Demokratiyada istər Prezident, istər Parlament üsul idarəsi olan ölkələrdə çoxpartiyalılıq şərtdir. Parlament idarəetməsi üçün bu ən əsas amil kimi görünsədə, digər idarəetmə - Prezident üsul idarəsi üçün də çoxpartiyalılıq əsas və demokratiyanın vazkeçilməz təməl tərkibidir. Parlamentdə bir deyil, daha çox partiyanın təmsili fərqli fikirlərin ortaya çıxması deməkdir ki, inkişafın əsas dayağı fərqli fikir və bunun müzakirəsidir. Təkpartiyalı sistemlərdə (*missal aşağıda) müzakirəsiz olaraq Prezident Adminstrasiyası tərəfindən (yəni bir nəfərin əmri ilə) göndərilən qərar və ya qanunlar qəbul eilir və bu xalqın deyil, bir şəxsin marağına xidmət etmiş olur. Bununlada inkişaf yalnızca bir şəxsin şəxsi istəkləri ilə əvəzlənir və həmin cəmiyyətlər sürətlə uçuruma yuvarlanır.
*(Məsələn Azərbaycanı nümunə kimi göstərmək olar. Çoxları deyə bilər ki, ölkədə bir çox partiya Parlamentdə təmsil olunur. Ancaq hər kəs mənimlə razılaşar ki, bu sadəcə formal xarakter daşıyır və demokratiya imitasiyasından başqa bir şey deyil. Razılaşarsız ki, Parlamentə deputatlar bir başa prezidentin təyinatı ilə yerləşdirilir və bir ağızdan hamısı ona itaət edir. Hər hansı bir məsələ müzakirəsiz yekdilliklə qəbul edilir.)
Təməl haqq və azadlıqlar: Dini, dili, cinsi, siyasi görüşü, social durumundan asılı olmayaraq hər kəsin təməl hüquq dediyimiz azad yaşamaq hüququ var. Bunu heç kim, heç bir qüvvə yasaqlaya, əngəlləyə bilməz. Təməl haqq və azadlıqlar həm də yuxarıda qeyd etdiyim hüquqların toplamıdır.
Rəsul Mürsəlov. 17.04.2017

Monday, July 25, 2016

Xalq Məhkəməsi


Konistitutsiyaya yenə mürtəce dəyişiklik istəyir Əliyev. Bu istəyin arxasında duran krallıq xəyalları, oğurluğa, talançılığa, xalqa zülmə davam və.s haqda yazmayacam. Konstitusiyaya dəyişiklik ərəfəsində mən də öz xəyalımı yazacam.

Könül istərdi ki, açılsın Azadlıq meydanın qapıları. Diktator Əliyev, ölkəni şəxsi şirkətinə çevirən ailəsi, nazirlər, deputatlar, prokurlar, hakimlər, polislər, tumanında bülleten daşıyan müəllimlər, xəstələri qətlə yetirən həkimlər və.s bu kimi kateqoriyadan və rejimə xidmətdə qüsursuz olan bir sıra insan meydanın ortasında qurulmuş stullarda otursun. Onların əhatəsində isə ölkənin siyasətçiləri, iqtisatçıları, gənc fəallar, rejimin zindanlara atdığı siyasilər, jurnalistlər, mülkiyyəti başlarına uçurulan insanlar yerləşsin. Hər kəsin önündə mikrofon olsun. Jurnalistlər bir kənarda qeydlərini aparsın, fotoreportyorlar durmadan şəkillər çəksin, televiziyalar bunu canlı yayımda xalqa və dünyaya çatdırsın...

Tamaşaçılardan biri üzünü diktatora, müdafiə nazirinə tutub sualını versin; “niyə mənim 18 yaşlı övladım qeyri döyüş şəraitində qətlə yetirildi, niyə qatili cəzalandırılmadı ?”. Televiziya kameraları bir övladını itirmiş valideyini, bir diktatoru, bir də müdafiə nazirini çəksin. Müdafiə Naziri əllərini qaldırıb cavab versin ki, mənim suçum yoxdu, təlimat yuxarıdan, Ali Baş Kamandandan gəlmişdi deyib barmağı ilə İlham Əliyevi tuşlasın.

İlham Əliyev sussun...                                                        

Daha bir tamaşaçı polis bölməsində öldürülən övladının qatili kimdir deyə sual etsin baş prokurora, kameralar tuşlansın iyirmi illik baş prokurorun üzünə. Baş prokuror dodaqları əsə -əsə cavab versin; “Mən nə edə bilərdim, prezident özü demədi ki, mən heç bir halda polisi cəzalandırmayacam. Prezident cəzalandırma deyəndən sonra mən nə edə bilərdim. Axı mən də əmr quluyam”.

Bir başqası, kredit borcundan intihar edən gəncin xanımı, qucağında körpəsini yırğalayaraq üzünü Milli Bankın sədrinə tutsun; “axı nə üçün bizi bu qədər kreditlə yüklədiniz? Biz borcumuzu ödəyib qurtarmağa 1 ay qalmış devalvasiya oldu, dedilər borcunuz ikiqat olub, ödəyin. Necə ödəyək? Həyat yoldaşım çarəsizlikdən intihar etdi, kimdir günahkar?”  desin.

Baş bankir yarı rusdilli, yarı hecalayaraq cavab versin; “mən dedim Əliyevə, dedim Belarusa 1 % lə kredit veririk, ancaq xalqa 27-30 % lə. Bu belə getməz, insanlar ödənişdə zorlanır. Ancaq o məni dinləmədi. Daha da mülklər almaq üçün pula ehtiyacı vardı. Ardınca isə tapşırıq verdi, manatı dəyərdən salın, saxlamaq olmur. Mən nə edə bilərdim, əmr quluyam”.

İqtisatçılardan biri dillənsin; “niyə ölkə iqtisadiyyatını neftdən asılı duruma saldız, niyə qeyri neft sektorunu inkişaf etdirmədiz, niyə kənd təsərrüfatını xaricdən asılı etdiniz, inkişaf etdirmədiniz?”
Əliyev dillənsin ki, mən bu qədər körpü tikmişəm, “abilsofkalı” binalar inşa etmişəm, daha nə istəyirsiz. Ölkədə hansı ərzaq qıtlığı yaşanıb ki, indi siz məndən kənd təsərrüfatının inkişafını soruşursuz.

İqtisadçı cavab vermədən, yerdən bir qadın dillənsin; “Tikdiyin körpünün altında illərlə günəmuzd fəhlə işi üçün dayandı oğlum, sonunda da həmin körpüdən özünü ataraq intihar etdi. Kimə lazım sənin körpün. Üstündən yalnız sənin yaxın ətrafın ciplərdə keçir” desin.

Əliyev sussun...

İllərini rejim zindanında keçirmiş keçmiş siyasi məhbus üzünü diktatora tutsun, məni niyə həbs etdiz, sadəcə azad sözümü dedim deyə sual etsin. Əliyev də cavabında “mən kiməm ki, Rusiya istədi” deyə mırıldansın.

Bir qazi qoltuq ağacına söykənərək ayağa qalxsın. Üzünü Əliyevə tutub “mən kimin üçün canımın yarısını vermişəm” desin.

Əliyev cavab versin ki, “mən kiməm ki, atam etdi hamısını, Qarabağı atam verdi Ermənistana, hakimiyyətə gəlmək üçün”...

Və 12 yaşlı bir uşaq qalxsın ayağa, “necə olur mənim yaşımda olan oğlunun Dubayda 9 villası olur, mən isə uçuq daxmada yaşayıram” desin.

Əliyev sussun, xanımına baxsın, gözünü döyərək...

Beləcə davam etsin sorğu, sual, ittiham, yarımçıq cavablar. Jurnalistlər çəksin bunu, dünya baxsın.


Rəsul Mürsəlov                                   Xalq Məhkəməsi » www.PressDent.Info

Sunday, May 1, 2016

Mədəniyyətlərarası Dialoq Formu – Bakıda restoran, Zaqrebdə teatr.

Türkiyə Prezidenti Rəcəb Tayyib Ərdoğan 25 aprel tarixində Bakıya ziyarət etdi – "Birləşmiş Millətlər Təşkilatının Sivilizasiyalar Alyansının 7-ci Qlobal Forumu" çərçivəsində.

Prezidenti bir sıra tanınmış jurnalistlər də müşaiət edirdi. Onların arasında bir də Nagehan Alçı adlı Milliyət qəzeti yazarı vardı. Yazar səfər dönüşündə Bakı ilə bağlı xatirələrini yazıb (http://m.milliyet.com.tr).

Yazar ilk dəfə səfərdə olduğu ölkəni təsvir edərkən bir sıra maraqlı məqamlara da toxunub. Məsələn deyir ki; "Bakıda yalnız iki böyük küçəni gördüm. Gecələr işıqlı idi, Aşqabad kimi. Şəhərin görkəminə hansı ölkədə nə görüblər kopyalayıblar. Tarixi şəhər başdan sona yenidən restavrasya olunub".

Bu sözlər ölkəyə ilk dəfə gələn bir yazarın gözü ilə gördüklərindən çıxır. İlk təəssürat.
Ardınca isə qeyd edir ki, azərbaycanlı məslək yoldaşım bizi axşam qonaq etdi – kabab məclisinə.
Və həmin yazar bir gün sonra səfərdə olduğu Zaqrebdə teatr salonuna qonaq edilir. Mədəniyyət fərqi – Bakıda restoran, Zaqrebdə teatr.

Məgər bu rejim Bakıda mədəni irsimizdən bir parçamı saxladı, qonaq görsün. Bakıda teatr, opera, balet, muzey qoydular ki, qonaq zövq alsın?

İndidə gələn qonağı restorana aparıb kabab yedirdir, mədəniyyətdən dəm vururlar.
Hətta yazar qeyd edir ki, axşam oteldə Azərbaycan kanallarına baxdım, "saatlarla Əliyevdən bəhs etdilər televiziyalarda" deyə qeyd edir.

Diktatorluğu bundan yaxşı nə anlada bilər ki? Yazara demək lazım ki, günlərlə, aylarla da baxsaz yenə Əliyevləri göstərəcək bizim televiziyalar, birdə əsgər ölümləri üzərinə şou konsert proqramları.
Yazar sonra yazısında qeyd edir ki, "şəhərdə gördüyümüz dəbdəbəli marka dükkanların tamamı Əliyevin qızlarına məxsusdur".

Xanıma demək lazım ki, dükan nədir, bu ölkədə qızıl yataqları, ən böyük holdinglər, "Azercell" və.s kimi daha nələr məxsusdur Əliyevin qızlarına.

"Ən böyük bank isə Mehriban Əliyevaya aiddir" deyir və sonra son nöqtəni qoyur; "ölkə bu ailənin adına ipotekalıdır anlayacağınız".

Bunun üzərinə söyləyəcək söz qalmır.

Azərbaycanı utanc yuvasına çevirdi bir ailə, gələn qonaqlar belə bunun fərqindədir, bircə biz - xalq bunun fərqində deyilik. Fərqində olsaq zatən bunca sömürülməyə qarşı çıxar, bu ölkə bir ailənin deyil, bütün xalqındır deyərdik. Nə qədər ki, demirik, bir ailə tərəfindən talan olunmağa davam edəcəyik.

Rəsul Mürsəlov

bakutimes.info